The magic in not trying (too hard)

This week proves to be a mystical and endearing experience for me, and I'm expecting so much more to come. But you know what?  It's not much of my expectations that surprises me. The anticipated lemony snickets are the sweet nothings that gives me hope and a sardonic smile, It's like hits and misses. As long as you shoot and have bullets you are assured of a chance to win in a gunfight.

However, power overwhelming these past few days. And the sensation is too much for me to bear.  The more I ignore it (my hardwired response to almost everything) the more it sticks in my craw.

Too many coming in my way. Like an asteroid bellt. SO happy! Hope my millenium falcon can carry the brunt of the impact.

Ah Ewan

I waited for this opportunity to come. 3 years all had been for naught. Is that too much to ask? I'm not looking or searching anything right now. I'd rather dwell in an empty space than face chaos...I guess it's for the good. Don't want to elaborate on this one.

Pakapalan ng Mukha part 2

Heto na naman ako, bakit ba parang ansaya-saya ko pero hindi.

Paano ba naman kasi lahat ng gusto ko hindi na napapasaakin. Ipinagkakait nila pero ang tadhana sadyang tricky. Madaya. Gusto bulabugin pananahimik ko tapos kakagatin na lang akoi bigla sa binti. Tapos siyempre aaray ako nun. Ipapatingin ko ba sa doiktor? Hindi.

Eh ano ba pinag-sasabi ko dito??? Ganito yun. Kasi biglang dagsa ng "toys" nagyong pasko. Eh ang gusto ko lang naman talaga yung mga wish ko matupad hindi ko gusto ng awa. PAG-IBIG  ang hanap ko. Pero like they say, Beggars can't be choosers. Kaya lang hindi ako beggar (mukha lang, pero hindi nga sabi ako beggar) at mas lalong hindi ako chooser. Kaya ayun ang dilemma.

PAPATOL ba o HAHATOL?

Many times na rin kong sinubukan at many times na rin akong sumuko. Hindi ko alam kung ano na ba talaga ang dapat kong tahakin na landas. Sa ngayon masaya na ako sa kaing tinatatamasa na dumaragsang mga babae sa buhay ko. Accept ko na lang yung sad fate ko na hindi ko na siya matatagpuan yung only one. Dun na lang tayo sa buhay na pariwara-- yung Playboy Lifestyle. Ang dami na naman nila, ang hirap pagbigyan. IISA LANG ANG KATAWAN KO MY GOODNESS!

Kaya sa pagdating na pagdating ng 2012 ala ko na ang gagawin ko: Mag-sasarili na lang ako. Or di kaya pumili ng isa sa kanila tulad ng isang Renai/Dating Sim Game.


I rest my case.

Mark your calendar JANUARY 11

Uuwi na siya sa wakas... Sasaya na ulit ako. Sana forever na. SIya na kasi talaga wala na iba. Pagdating niya magpapakaitno na ako. Gusto ko na dumating yung time na fiancee' ang itatawag ko sa kanya. Happiness is in my reach. I love her so much.

Sabi daw Stop it

Marahil nagtataka ikaw (si ER ang tinutukoy ko) kung bakit nagsusulat ka pa eh wala naman nagbabasa. Eh ano ngayon basta ang alam ko ito lang paraan ko para sumabog. Oo nga pala ang agenda ko sa entry na ito ay yung tungkol sa ginawa kong song (or should  I say para mas ok)

J.O.Y.C.E
(Jokes On You, Corny ER)

Gabi-gabi
Katabi

Hindi Masabi

Harap-harapan

Nagbabaka-sakali
Kahit sandali

Na Meron pa
Kahit wala na nga

Yung pagtigil

Nanggigigil
Kahit isang pisil

At ibaon

Ang aking mga pangil

Para tuluyan nang
Maging bahagi
Nang buhay kong malungkot

Para itama mo ang mga gusot
At umayos na ang mukha kong lukot
Kaya dito na lang
At maghari
Ang kalualhatian
Nang aking kalamnan
at isipan.

Ayawan na...

Sabi kasi stop ko na daw eh. Kaya ayun ginawa ko na. Eh ano na after that? ANo na ako at ano na gagawin ko? Yung ANOMIE nga pala hindi ko na gagawin kasi naman wala na ako gana sa lahat ng bagay. Gagawin ko na lang trabaho ko. Yung trabaho hindi naman yan ang pumapatay ng pangarap kasi sa simula pa man patay na ito. Ano na nga ba ako ngayon? Ah ewan...

Iisipin ko na lang na NAGPASA ako. That way masasabi ko sa sarili ko at sa iba (kung may pakialam ang iba) na nagawa kong magpasa ng script sa isang premyadong competition. Kasi alam ko in my heart of hearts walang ka kwenta kwenta ang mga pinag-gagagawa kong mga sulatin. Dito na lang tayo sa TUNAY. Doon sa totoong nagbibigay-dahilan sa akin para mabuhay pa-- ang aking source of income. My work.

Kasi wala namang saysay ang Ma-inlove o magkaroon ng PASSION sa isang bagay. Lalo ka l;ang lulubugin nito kapag the time comes na mawala (o maagaw ito sa iyo) Eh kung ganun din naman eh di mas mabuti pang huwag na nating hananpin at mas lalong wag na wag nating hangarin.

Mas malinis nga naman kung ganun. Masaya? Hindi. Matino? Oo. Kaya nga itinitigil ko na ang mga kahiubangan kong ito. Kasi wala namang mang MALLARE, este mangyayare.

So ano ER, siguro masaya ka na sa pagiging miserable mo? Sige, ipagpatuloy mo lang yan. Kita kits na lang sa finals!

Anomie Project Update

Well, I can't actually call them ungrateful since wala naman ako justification para tulungan nila ako. Simula pa lang mag-isa na ako kaya dapat masanay na rin ako sa pinli kong landas na mag-solo at gawin ang mga bagay-bagay na mag-isa. Less than 4 more days na lang ang nalalabi para matapos ko ang sinusulat ko at nakalaan ang buong Monday na ito para lang mailatag ko ang buong script at consequently maipasa sa wakas sa FDCP ang aking entry.  Now who's glory is this? For all I know I'm writing crap and this crap may very well be my chance of redemption. As if anyone would care. I just want to send an entry Goddamnit! Kaya nga determined ako magtagumpay, sumali at pumalpak kesa maging drowing na naman at magsayang ng mga opprotunities na dumarating sa aking buhay. Biruin mo itinapon ko na nga ang pangarap kong sabog para sa menial stability at naging motto ko na nga ang "SINAING muna bago SINING."  Ang ikinalulungkot ko lang ngayon, kasi yata parang nakalimutan na ako ng mundo. SIgruo much better yun kasi malaya akong makakagawa. Kaya ko nman siguro gawin ito ALONE. Basta yun ang itinatak ko na sa isip ko. Pag hindi nanalo eh di mas ok, wala na masyado tatrabahuin. Pag wagi naman, siguro naman makakaya ko gawin ito lahat kasi MAY PERA ako. Madali lang humawak ng tao sa kapangyarihan ng pera. Believe me I know.